Mucit Şair ve Cengo – Ender Arslan

ender arslan

Paylaş

Paylaş

1 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Zilin çalmasıyla birlikte bahçeye çıkmaya can atan çocukların sevinç nidaları arasında çantasını toplamaya çalışan öğretmenine usulca yaklaşan çocuk, defterine çizdiği şekli gösterirken heyecanla anlatmaya başladı,

“Öğretmenim dün akşam elektriği buldum.”

Kadıncağız duraksadı ve gülmemek için kendini tutarak sordu,

“Nasıl buldun peki çocuğum?”

“Aslında elektriği bulmadım da öğretmenim, o zaten bulunuktu ama ben de priz gibi şey var ya ama o değil; hani basınca lamba yanıyo ya işte onun nasıl çalıştığını buldum!”

Defterini iyice yaklaştırıp öğretmeninin neredeyse gözüne sokarken anlatmaya devam etti,

“İşte buraya çizdim zaten, burdan böyle elektrik geliyo biz buraya basınca da elektrik geçiyo gidip lambayı yakıyo!”

Yüzyılın buluşunu, hiçbir mühendislik eğitimi almadan kendi başına çözerek büyük bir iş yaptığını düşünen ve elbette müthiş bir takdir bekleyen minik öğrenci,  gözlerini kocaman açıp öğretmenine baktı,

“Nasıl ama öğretmenim? Kesin mucit olurum artık, değil mi öğretmenim?!”

Sevgiyle bakan öğretmeni yanağını okşayarak, şefkatli bir ses tonuyla cevapladı onu,

“Aferin çocuğum, tabii ki olabilirsin, işte böyle devam et.”

Çantasını alıp üç saniye içinde sınıfın kapısından çıkan öğretmeninin arkasından bakarken, kuru bir aferinin buruk tadını o da birkaç saniyeden fazla umursamadı ve fırladı. Teneffüsün kalan kısmı hala daha cazipti ki zaten başka, yeni ve daha iyi buluşlar yapacağından emindi. Ama şimdi değil tabii ki teneffüsten sonra ya da belki, daha da sonra.

“Cengo beni de alın takıma, ben de oynucam ama kaleye geçmem baştan söyliim!”

Önümüze gelene bir tekme oyunu dâhil en iyi oyun arkadaşıydı Cengo, okul dışında bile birlikte oynarlardı çoğu oyunu.

Sınıfa döndüklerinde beklenmedik bir gelişmeyle başladı ders, sınıf başkanı ve yardımcısı seçimi yapılacaktı. Bu tip sorumlulukları gereksiz ve sıkıcı bulurdu, ona çok uzak şeylerdi. Zaten başkanlık için en kuvvetli aday yine Yeliz’di, buna hiç şaşırmadı. Ama Cengo yani Cengiz, sınıf başkanı yardımcısı seçilince çok şaşırmıştı. Yine de oyun arkadaşıydı Cengo, oyunlara aynen devam diye düşünüyordu.

…

“Çişim geldiydi olm, o yüzden geciktim ne var yani?!”

“Olmaz işte, kaleye geçersen geç yoksa almam oyuna. Bak Müfit de bekliyo kenarda oyuna girmek için, adil olmam lazım artık benim.”

Kös kös döndü sınıfa. Ne olmuştu bu çocuğa? Onu bir türlü anlayamıyordu, artık hiç anlaşamıyordu Cengo’yla.
…

“Tevfik de çok konuştu ama konuşanlarda en çok çarpıyı bana atmışsın Cengo yav!”

“En çok sen konuştun olm. Ayrıca bana Cengo diyip durma, benim adım Cengiz ama sen, sen Cengiz Bey diceksin bundan sonra! Al işte öbürlerinin bütün çarpılarını siliyorum, gör gününü!”

“Yalan söyleme! Seni öğretmene söylicem, asıl sen görürsün!”

Tam birbirlerine girecekken öğretmenleri sınıfa girdi, ikisi de avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı,

“Öğretmenim, öğretmenim, öğretmenim…”

“Şşşşt! Susun bakayım çocuklar, ne oluyor? Cengiz sen söyle!”

Sınıf başkan yardımcısı olarak önceliğin ona verilmesiyle rahatladı ve kendinden emin bir şekilde konuşmaya başladı,

“Öğretmenim, bu arkadaşımız sürekli konuşup yaramazlık yapıyo sonra da itiraz ediyo!”

Dayanamayıp lafa atladı mucit,

“Yalan söylüyor öğretmenim! Hem sadece ben mi konuştum ki?! Tevfik de konuştu mesela ama Cengo…”

“Tamam, dur! Bir bakalım.”

Kadın yerinden kalkıp tahtaya baktı, tek bir isim ve birçok çarpı gördü. Ama bu kez de Cengo atıldı,

“Öğretmenim ama o da benim hakkımda şiir yazmış, bi de ödev defterimin arasına koymuş!”

“Ne şiiriymiş o?”

Çocuk dörde katlanmış kâğıdı cebinden çıkarıp uzattı.

Eğer pencereden içeri bakan biri olsa; elinde bir defterle sınıfın ortasında katılarak gülen öğretmenlerine şaşkın şaşkın bakan çocuklardan ibaret bir sınıf görürdü. Çünkü kâğıtta şunlar yazılıydı;

Bana bak ulan,

Sanma kendini Cengiz Han!

Buralar değil senin tarlan,

Valla kurtaramaz seni baban,

Elimde kırılır kafan!