Açma Unut Onu – Oğuzhan ÖCAL

17 Eylül 2025 14:10

oguzhanocal

Elim titriyordu. Telefonun ekranında, “Arıyor…” yazıyordu. Oysa bir ay önce, bir daha asla aramayacağını söylemiştin. O son kavgamız, en saçmasıydı belki de. Küçük bir yanlış anlaşılma, büyüdü, büyüdü ve bir anda koca bir duvar oldu aramızda. O duvarın her bir tuğlası, seninle paylaştığımız anılardı. Birlikte izlediğimiz filmler, yürüdüğümüz sahiller, gizlice güldüğümüz anlar. Şimdi o duvar, her şeyin üzerini örtüyordu.
“Açma.” dedi iç sesim. “Unut onu. O da seni unuttu.” Ama parmaklarım beni dinlemedi. O kadar hızlı açtım ki telefonu, sanki nefessiz kalmıştım ve sen bana oksijen verecektin. “Alo…” dedim, sesim boğuktu, sanki boğazıma bir düğüm oturmuştu. Bir an sessizlik oldu. O sessizlik, benim en sevdiğim seslerden biriydi. Seninle saatlerce sessiz kalabilir, sadece varlığından huzur bulabilirdim. Ama şimdi o sessizlik, kalbimi sıkıştıran bir şeydi.
“Özür dilerim.” dedin. Sadece iki kelime. Ama o iki kelime, tüm duvarı yıktı. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Bir aydır tuttuğum tüm yaşlar, o iki kelimeyle birlikte yüzümden süzülüyordu. “Ben…” diyebildim sadece. Devamını getiremedim. Boğazımdaki düğüm o kadar sıkıydı ki, nefes alamıyordum.
“Seni çok özledim.” dedin. Sanki o ana kadar yaşadığım her şey, sadece bir rüyaydı ve sen beni uyandırıyordun. O rüyadan uyanmak, o kadar acı veriyordu ki. Çünkü biliyordum, o bir rüya değildi. Gerçekti. Kaybetmenin, yalnız kalmanın acısı gerçekti.
“Ben de…” dedim, fısıltı gibi. “Ben de seni çok özledim.”
Telefonun hoparlöründen gelen sesin, dünyanın en güzel melodisiydi. Sesin, beni sarmalıyor, beni iyileştiriyordu. Tüm kavgalarımız, tüm kırgınlıklarımız, hepsi bir anda anlamsızlaşmıştı. Tek önemli olan, senin sesindi, senin varlığındı.
Şimdi, senin sesini dinlerken, aklım almıyor. Biz nasıl bu hale geldik? Birbirine bu kadar bağlı, bu kadar seven iki insan, nasıl bu kadar kolay kırılır, nasıl bu kadar çabuk unutulur? Unutmadığımızı biliyorum. Belki de bu yüzden bu kadar acı çektik. Unutmak istedik ama beceremedik.
“Neredesin?” diye sordum. O an tek isteğim, sana sarılmak, kokunu içime çekmekti. “Yoldayım,” dedin. “Geliyorum.”
Telefonu kapattım. Pencereye koştum. Kalbim delicesine atıyordu. Her arabanın farı, sana benziyordu. Her gölge, seni andırıyordu. Sonunda, senin o tanıdık arabanı gördüm. Kapı açıldı ve sen, o tanıdık gülüşünle bana gülümsedin. Gözlerimden akan yaşlar artık acıdan değil, mutluluktandı.
Koşarak merdivenlerden indim ve sana sarıldım. Yıllar geçmiş gibiydi, oysa sadece bir ay olmuştu. Senin kollarında olmak, evimde olmaktı. O an anladım. Aşkın en büyük sınavı, ayrılığın acısıymış. Ve biz, o sınavdan geçmiştik. Birbirimizi kaybetmenin korkusu, bizi birbirimize bir kez daha sıkıca bağlamıştı. Seni yeniden bulmak, kendimi yeniden bulmak gibiydi.

Bu Eseri Paylaş: