Bir dileğim var… Ama öyle sıradan bir dilek değil bu. Ne yıldız kayarken tutulan çocukça arzulara benzer, ne de doğum günlerinde mum üflerken dile getirilen geçici heveslere. Bu dilek, kalbimin derinlerinde, zamana ve insana dair bir umut gibi büyüdü yıllarca.

Bir dileğim var; insanların birbirini anlamayı unuttuğu bu çağda, yeniden konuşabilmeyi öğrenelim istiyorum.

Kelimelerin sadece ağızdan değil, gönülden de çıkabildiği günlere dönelim.

Bugün biriyle göz göze gelmek, bir tür cesaret işine dönüştü. Kimse kimseye bakmıyor, herkes bir ekrana gömülmüş. Sanki dünya küçüldükçe insanlar birbirinden uzaklaştı. Sesler çoğaldı ama anlam azaldı.

Oysa dileğim basit: Bir gün sessizce oturup birbirimizi dinleyebilelim. Ne bir hüküm, ne bir kıyas… Sadece dinlemek; tıpkı rüzgârın denizi dinlediği gibi.

Biraz Sevgi, Biraz Sabır

Bir dileğim daha var: Sevgi, yeniden insanların gündelik dili olsun.
Yalnızca sevgililer arasında değil, komşular arasında, sokakta yürüyen yabancılar arasında bile dolaşsın o duygu.

Sabah bir bakkalın gülümsemesiyle başlasın gün; akşam bir otobüs şoförünün “iyi akşamlar” deyişiyle bitsin.
Çünkü insan, hatırlanmakla var olur.

Birinin kalbinde bir cümle kadar yer edebilmek, aslında bir ömürlük iz bırakmaktır.
Ne acıdır ki artık insanlar birbirine sarılmaktan korkar oldu.
Dertleşmek yerine “meşgulüm” demeyi öğrendik, sevmek yerine “yaz sonra konuşalım”ı.
Oysa hayat dediğin, o “şimdi”lerin toplamı değil mi?
Benim dileğim, insanların o anı yeniden fark etmeleri.

Bir tebessümün, bir merhametin dünyayı değiştirebileceğine inanalım artık.

Çocukların Gözlerinde Kalmış Bir Işık

Bir dileğim var; çocukların gözündeki ışık hiç sönmesin.
Çünkü her şeyin başladığı yer orasıdır: saf merak, koşulsuz sevgi, küçük şeylerle mutlu olabilme yetisi.
Biz büyüdükçe kaybettik onları.

Bir oyuncağı paylaşmanın sevincini, bir yağmur damlasına hayran kalmayı, sokak lambalarının altında hayal kurmayı…
Keşke yine çocuk olabilsek; bir dilim ekmekle dostluğu, bir kar topuyla barışı anlatabilsek.
O zaman belki bu dünya daha adil, daha sıcak, daha yaşanılır bir yer olurdu.

Ne yazık ki büyümekle unuttuk  insan olmanın en güzel tarafını.

Ve Son Dileğim

Bir dileğim daha var, belki de en büyüğü:
İnsanlar kalplerini yeniden keşfetsin.
Orada ne kin, ne hırs, ne de bencillik var aslında  sadece tozlanmış bir iyilik.
Biraz sabırla üflense, yeniden parlar o iyilik.
Ve belki o zaman, savaşlar durur, açlık biter, kalpler ısınır.

Bir dileğim var: insan, yeniden insan olmayı öğrensin.

Belki bu dilek fazla romantik gelir kimilerine.
Ama ben inanıyorum  çünkü her büyük değişim, bir dilekle başlar.
Bir kadının sessiz duasında, bir çocuğun saf isteğinde, bir yazarın kâğıda döktüğü cümlede…
Belki de senin şu anda bu satırları okurken içinden geçirdiğin minik bir temennide.

Eğer bir gün bir yıldız kayarsa, ben yine dileğimi tutacağım: “Dünya biraz daha güzel olsun.”

Ve belki sen de o an, aynı dileği fısıldarsın içinden.
İşte o zaman, evren bile susar ve dinler bizi.