Gitme, Ne Olursun… – Oğuzhan ÖCAL

oguzhanocal

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Deme… Ne olursun deme. “Gidiyorum” deme. Bu kelimeyi duymak, kalbime bir hançer saplamak gibi. Sensiz yarım kalırım; eksik, kırık, nefessiz bir parça olurum. İçimde bir şeyler kopar, bir daha yerine oturmaz. Sanki göğsümün tam ortasına bir ağırlık oturur da ne nefes alabilirim ne haykırabilirim. Sessizce bile gitme; ama gittiğin de belli olmasın. Yatağımda hâlâ kokun varken, dokunduğun yastık ısısını korurken, bir umut kalsın içimde. Sanki kapı birazdan çalacak ve sen geri döneceksin gibi olsun.

Giderken bir tek şey söyle: “Allah’a emanet ol.” De ki, “Allah emanetini sana geri versin.” Belki o zaman kalbim hâlâ beklemeye bir sebep bulur. Belki o zaman her gün dua ederim, her gece senin adını fısıldarım karanlığa. Ama ne olur, ne olur veda etme. Vedalar bıçak gibi keser içimi. Vedalar insanı öldürür, yarım bırakır. Ben yarım kalırım. Nefesim boğazımda düğümlenir, gece sabaha dönmez, zaman durur. Sensiz saatler, sensiz günler… Zindan gibi olur.

Daha ne diyeyim ki sana kalman için? Tüm kelimelerimi döktüm önüne. İçimde sakladığım her kırık duyguyu serdim ayaklarının altına. Umudumu verdim, gururumu bıraktım, sessizliğimi bile bozdum. Yalvardım. Çünkü gitmen demek benim bir yanımın ölüp diğer yanımın sessizce sürünmesi demek.

Eğer gideceksen bile bari umut bırak bana. Sessiz ol. İz bırakma. Geri döneceksin sanayım. Belki yıllar geçer, belki yollar tükenir ama ben hâlâ beklerim. Yalnızca beklerim. Çünkü sensiz ben yarım kalırım… Eksik bir nefes gibi, yarım kalan bir dua gibi… Ve biliyorum; yarım kalan her şey, bir gün birini içten içe öldürür. Beni öldürme. Gitme.

Oğuzhan ÖCAL