Kedi Olalı Bir Fare Tutmuştu-ZEHRA YAVAŞ

26 Ekim 2025 09:55

Medyagri

Kedi Olalı Bir Fare Tutmuştu

Kedi olalı bir fare tutmuştu. Ama şimdi nasıl ikna edecekti herkesi? Ne demeliydi? Yolda yürürken kafasında dönüp duran tek şey buydu: herkes fikrin ona ait olduğunu öğrenmeliydi. Şüphesiz fikir onundu. Günlerce düşünmüş, sonunda kalemle kâğıdı buluşturmuştu.

Yazısını arkadaşlarıyla paylaştığında hikâyeden bu kadar emin değildi. Ah, şu kendini bilmezliği yok mu? Bir de cömertliği… Yıllardır yerinde saymasının nedeni bu iyi niyeti değil miydi? O gün “Editörlük yapar mısın?” diyerek yazısını çalışma grubuna göndermişti. Çalışkan bir gruptular, hakkını vermek lazım. Biri metni düzenledi, diğeri görselleştirdi. Yazı ve fotoğraf bir araya geldiğinde tekrar paylaşıldı. “İşte bu!” dedi içinden. Kelimeler büyüsüyle hikayesini görselleştiriyordu zihinlerde. Arkadaşlarının onu tebrik eden yorumlarından sonra yazısını tekrar tekrar okudu. Gerçekten iyi yazıydı. O gece heyecandan uyuyamadı.

Sabahı sabah etti. Gün doğar doğmaz yazısını okuldan bir arkadaşına gönderdi. Tebrik etmiş, coşkuyla yazının güzelliğini ifade etmişti ama bir cümlesi kafasının karışmasına nedendi: “Bu yazı senin, neden orada yayınlayacaksın ki?”

Aklında düşünceler bulut gibi kümelendi. Haklıydı. Önce kişisel blogunda yayınlamalıydı. Sonra isterlerse gazetede basılırdı. Zaten ne fark ederdi? Yazı onundu. Gruptan birine söyledi bunu. Cevap kısa ve netti: “Fark etmez.”

Fotoğrafı bulan ya da düzenleyen biri olmasaydı da olurdu. Herkes yapabilirdi. Onların fikrini sormayı pek önemsemedi. Kararını vermişti.

Zaten çekinecek bir şey yoktu. Herkes sessiz kalmıştı. Yanlış bir şey yapsaydı söylerlerdi. Mesajının sonunda açıkça belirtmişti: “Eğer itirazınız yoksa önce blogumda yayınlıyorum.”

Tamam, bir gruptular, herkes emeğini paylaşıyordu ama böyle iyi bir şeyi paylaşan olmamıştı ki. İyi ki okul arkadaşına danışmıştı. Yoksa grup paylaşımının altında ismi gölgede kalacaktı. İyi olmuştu.

Oh! Nihayet öğreniyordu emeğine sahip çıkmayı. Attığı mesaja bakıp kendiyle gurur duydu. Hayır demeyi hayat öğretmişti.

Dediğini yaptı. Yayınladı. Arkadaşları da blogunu işaret edip paylaştılar. Ama bir şey eksikti. Kimse onun coşkusuna ortak olmamıştı. Gazetenin okuyucusu vardı, evet, ama onun yazısına dönüp bakan olmamıştı. Hayatı hep bir hayal kırıklığı mı olacaktı? Grupta da eski tat kalmamıştı. O günden sonra kimse onun yazılarına hevesle atlamıyor, okuma gereği bile duymuyordu.

Böyleydi işte insanlar; iyi bir şeyi görünce sessiz kalırlardı. Hayat onu yine şaşırtmamıştı. Kabullenmekten başka elinden bir şey gelmezdi. Kıskançlıktı bu, başka bir şey değil.

En iyi yazılarını kara kaplı defterine kaydetmeye devam edecekti. Zamanı gelince paylaşırdı. Belki bir gün, doğru zaman geldiğinde, kelimeler kendi yolunu bulurdu. Bu hatayı bir daha yapmayacaktı.

Bu Eseri Paylaş: