MELEKLER ŞEHRİ – Ender Arslan

ender arslan

Paylaş

Paylaş

1 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Aynadaki yüzüne dikkatle baktı, gördüğü yansımadan, her sabah olduğu gibi yine memnun kalmadı. Burun kıvırdı, yüzünü iyice ekşitti.

“Tipe bak, suratın yine sirke satıyor be! Çekil karşımdan mendebur!”

Belki değişir diye yüzünü yıkadı, kurularken içeri seslendi.

“Şesu, neredesin?”

Biraz bekledi ama cevap alamayınca sitem etti.

“Hayırsız, bir kere de sesime ses ver, aksi seda ol ya! Ama nerede, hiç işte!”

Acele etmeden kahvaltısını bitirdi, özensizce giyindi, evden çıktılar. Otopark çıkışında bariyer zamanında kalkmadı diye söylendi. Seyir halindeyken, kimsenin uymadığı saatte elli kilometrelik azami hız sınırına riayet ettiği için, korna sesleri ve parmak işaretleriyle görüş beyan ederek kendisini sollayan diğer sürücülere hiç aldırış etmedi. Zaten gideceği yere çok az kalmıştı. Telefonu çaldı, araç içi konuşma kitine bluetooth ile bağlı telefonunu açmak için ekran yüzeyinde parmağını kaydırdı.

“Efendim Canancığım.”

“…”

“A, yok vallahi gelemem! Bu pazar farklı planlarım var. Mükü’yü ziyarete gidiyorum şu an. Melekler Kenti’ne.”

“…”

“Bu sefer bensiz idare edeceksiniz, ne yapalım. Zaten geldim sayılır, kapatıyorum şimdi. Hadi çüüüz.”

Görüşmeyi bitirdiğinde bir yandan park yeri arıyor, bir yandan da söyleniyordu.

“Ay bunlar da hiç bensiz yapamazlar. Ama hiç kusura bakmasınlar canım, bu pazar günü Mükü’ye ayrıldı.”

Arabasını uygun bir yere park etti. Ağır adımlarla yürümeye başladı.

“Yani şehrin diğer ucundan buraya kadar gelmek, bu yaşta çok zor oluyor gerçekten. Lakin mecburdum, Mükücüğüme en uygun yer burasıydı. Öyle değil mi Şesu?”

Şesu hiç ses çıkarmadan yanında yürüyordu.

“Onunla çok az vakit geçirmiş olsanız bile senin de onu sevdiğini biliyorum. Bu yüzden benim gibi sen de üzgünsün, farkındayım.”

Cümlesini bitirirken sesi titredi, konuşmaya daha fazla devam edemedi. Yavaş adımlarla ilerlemeyi sürdürdü. Oraya vardığında kendini yorgun ve daha üzgün hissetti. Diz çöktü, konuşmaya başlamadan önce boğazını temizledi.

“Merhaba Mükü. Biliyor musun, sensizlik çok zor? İnan bana hiç, ama hiç kimse senin yerini tutamıyor, tutamaz da! Seni gerçekten çok, ama çoooook özledim! …”

Sesi yine titremeye başlayınca, beş-altı saniye duraksayıp, konuşmasına öyle devam etti.

“Özür dilerim! Geçen hafta gelmek istedim ama kardeşin Şesu hastalandı, gelemedik. Öyle değil mi Şe…! Ne yapıyorsun sen be?! İnsan abisinin mezarına işer mi? Git baş başka yere işe! Aptal köpek, defol şuradan!”

Çok sinirlenmişti, sakinleşmek için derin bir nefes aldı. Sonra daha sakin bir ses tonuyla devam etti.

“Ama burada sana iyi bakıyorlar Mükü. Şey yani çiçekler taze ve otlar yeni biçilmiş gibi görünüyor.  Melekler Şehri gerçekten bu işte bir numara. Şehirde daha iyi bir hayvan mezarlığı bulamazsın. Eve dönünce onlara bir teşekkür mesajı atmayı düşünüyorum. Sen ne dersin peki?”

Yağmur çiselemeye başladı, başını kaldırıp gökyüzüne baktı. Kara bulutlar toplanmıştı, içi sıkıldı yine.

“Hav hav hav hav!”

“Şşşşt, kes sesini Şesu! Tamam şimdi gidiyoruz, bitmek üzere. Neyse görüyorsun ya karnı acıktı yine, huysuzluk yapıyor. Zaten yağmur da başladı. Daha uzun kalmayı planlanmıştım ama olsun, haftaya yine geliriz. Huzur içinde uyu Mükücüğüm. Hadi çüüüz.!

Arabasına dönerken yağmurun hızını artırmıştı, adımlarını hızlandırdı. Şesu da yanında hoplaya zıplaya ona eşlik ediyordu. Arkalarında kalan mezar taşının üzerindeki fotoğrafında, gülümser gibi sanki onları seyrediyordu Mükü.

Yağmur hızını artırırken, tüm hüzünler de yağmur sularıyla akıp gidiyor gibiydi Melekler Şehri’nde…