ÖZLEM KOCABAŞ KARAKURT- NALAN

Medyagri

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

 NALAN

            Nalan, sessizliğine gömülü genç bir kızdı. Sükûtu gizine sarmaşık o körpecik, kimilerinde merak uyandırırdı. Kalanların aklında ise burnu büyük kalırdı. Toyluğundaki kız içinse görebildikleri olduğu gibiydi. Tersini düşünmeyi bilirdi de kalbine ters düşmeyi sevmezdi.

            Aynı sokağı üleşirken, beraberce çocukluktan ergenliğe koştuk. O yıllarda Nalan, benim için salt silüetti… Yetişkin sıfatına terfi kavşağına henüz varamamıştım ki bir vakit Nalan’ı uzaktan gördüm. Zamanla, sınırsızlığımda kayboldum. Beni arayan oldu mu bilmem ama bir sihirle Nalan’da vuku buldum. Aklımın yerle yeksan olduğunu fark ettiğimde o körpeye sarmaşık olmuştum.

Ortasından başladığım kitabı günbegün okumaya özen gösterdim. Bazı sayfalarda altını çizdiğim cümlelerim de oldu. Birkaçını pay etmeyi istedim ki görünür de olsun Nalan.

Mesela “naz” yapmamayı tercih etti. Sanki “zan” altında kalmaktan ödü koparcasına… Yetişkin oyunlarını anlamazdan geliverdi. “Top” ona atıldığında tutmadı. Belki de “pot” kırarım kaygısıyla… Sevdiği şarkılardan, sözleri cımbızla seçti. Kendine armağanı “lale”, el âlem tarafından “el aldı” oluverirse endişesiyle… “Su gibi akma” tabirine içi gitti de “su” gibi akamadı. Sanki “us” bariyer koyuverirdi Nalan’ın önüne.

            Ömrü, peşi sıra “tık” sesiyle geçip giderken “kıt” gibi de görmedi nefesinde sahip olduklarını. Bir ara yüreğinin “pas” tutmak üzere olduğunu fark edemedi. Belki de “sap” kısmından sağlam tutarak kalbini bıçaklayan kişinin, kendi olduğunu anımsayamadı. Nalan, temizlik yapmayı pek sevmezdi. İşi gücü, özünü boyayan nice “far” bulup “raf raf” dizmekti.

            Yıllar geri sayımdayken, bir an meselesini bilemedi. Belki de bilmemeyi tercih etti. Nalan, bir yuva kurdu. En güzel yaşında, yeniden doğduğunu hissetti, ana oldu. Bir vakit hiçbir şeyin tersini düşünmemeyi isteyen kadın, analığında iyice dümdüz oldu. “Süs” unutulanı oldu. “Ses” bildiği, yitip gitti. “İyi” yavrucağında pek “iyi” oldu. Hayatın tuzunu sorgulamadan “tat” almaya gayret etti.

Vaktinde, Nalan’a bir hâller oldu. “Zaman” ellerinden akıp giderken bir anda neyi fark etmişti? Kadıncağız, o gün bugündür lâl şimdi… Siz dili deyin, ben rengi… Sebebini sonucuna vardırmaz bir zamansızlığa kavuştu. Nalan’ın yaşamı, bilinmeze vardı. Bense Nalan’ı öteden beriye yaşayan mürekkebe…