KIRGIN BİR HAYKIRIŞ-Şükran HEKİMOĞLU TAŞDELEN

20 Eylül 2025 16:00

Medyagri

Biliyor musunuz, bugün tanınmaz hale gelmiş sokaklarda yürüdüm yine, bir hayalet, bir canlı cenaze misali… Ayaklarım sivri cam parçalarıyla parçalandı, kanadı. Her bastığımda yer ayaklarımın altından çekilir gibi un ufak olan tozlara dönüştü. Her adımda korkum biraz daha arttı. Annemi aradım ama bulamadım. Ablama seslendim, kimse ses vermedi sesime. Sadece yıkılmış duvarlar, yerle bir olmuş evler, harabeye dönmüş bir şehir vardı. Bir ses var mı diye kulağımı açtım… ama sadece patlayan bombaların yankısı vardı. Kalbim hızla atıyor, aklım deli gibi “Ya bir bomba daha düşerse?” diye soruyordu. İçimde hayatın nüvesi bir kırık umut var…

Açlıktan başım dönüyordu, ağzıma sert de olsa bir şeyler koymalıydım. Sırtıma yapışan midemi bir şeyle susturmalıydım. Kum tadı vardı, bulduğum taş gibi ekmek parçasında. Yutkunmak azap gibiydi. Susuzluk boğazımı yakıyordu. Babam… dün ekmek bulabilmek için dışarı çıkmıştı. Bir daha dönmedi. Gözüm her bir köşe başına onu görür diye bakıyor. Keskin nişancıların siluetini görüyordum her yerde. Düşündükçe gözlerim doluyor, babamı elimden almış olabilirler miydi? ama bir damla yaş düşüremiyorum. Ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum, sadece kupkuru hıçkırıklarla sarsılıyorum.

Yıkıntılar arasında başka çocukları gördüm. Onlar da benim gibi korkuyordu. Gözleri büyümüş, korkudan elleri titriyordu. Bomba sesleri yakınlaşınca taş yığınlarına sığınıyorduk birlikte. Açlık, ölümün gölgesini üzerimize seriyordu… Gözlerimize ölümün durgun ve buruk donukluğu yerleşiyordu.

Bir su birikintisi bulduk. İçindeki su bulanıktı, kirli görünüyordu. Susuzluk dayanılmazdı… O suyu içmeye cesaret edemedim ama çocuklardan birkaçı içti. O anda bir bomba düştü. Toprak ve taşlar havaya savruldu. Her birimiz bir tarafa savrulduk, kendine gelenlerimiz korkuyla yere yattık. Bombalamanın durmasını bekliyorduk. Birkaç çocuk daha hayattan kopmuştu. Nefesimi tutuyordum, ama kalbim sanki göğsümü yırtacak gibiydi. Hayatta kalmak… sadece nefes almak bile büyük bir mücadeleydi.

Akşam oluyordu. Gökyüzü hâlâ soluk sarıydı ama harabelerden sızan kırmızı ışık bana biraz umut verdi. Bir çocuk bana baktı, “Bir gün oynayabileceğimiz bir yer bulacağız ve karnımız doyacak,” dedi. Ben başımı salladım ama içimden biliyorum… bugün o gün değildi. Bugün hâlâ gölgeleriz. Ellerimiz titriyor, gözlerimizde kaybolmuş umutlarımız var. Yine de birbirimize teselli vermeliydik, başka tutunacak dalımız yoktu.

Biliyor musunuz… bazen gözlerimi kapatıyorum ve sadece bir çocuk olmak istiyorum. Ama artık o çocuk değilim. Ben… hayatta kalmaya çalışan bir çocuk, bir gölge, bir kayıp umut… Her nefesim bir mucizeye tutunmak demek. Ama mucizeler de solup gidiyor, acımasız savaşın gölgesinde. Ve ben, nereye tutunacağımı bilmeden, sadece nefes almayı başarmaya çalışıyorum.

Bu Eseri Paylaş: