GRİ’NİN HİKAYESİ-RIZA ÇAKMAK

Medyagri

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 1

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Herkes bir rengi sever — ya da sevmez. Kimisi sıcak tonlara meyleder, kimisi soğuklara. Ama iki renk vardır ki, seveni de çoktur, sevmeyeni de. Hatta bazıları onları renk bile saymaz: Siyah ve Beyaz.

Beyaz; aydınlık, masumiyet, saflık, kutsallık ve temizliktir. Siyah; karanlık, korku, güç, isyan, gizem ve zarafettir. Bana göre ikisi de asil renklerdir. Ve bu iki kutbun arasında bir renk vardır ki ne siyah kadar keskin ne beyaz kadar berraktır: Gri.

Anadolu’da “boz renk” deriz ona. Fransızcadan dilimize “gris” olarak geçmiş, “duman” anlamına gelir. Siyah ile beyaz evlense, çocukları gri olurdu. Ne siyah ne beyaz — tam ortası. Gri küçümsenecek bir renk değildir; tam tersine, yaşamın rengidir. Boz toprak gibidir, kül gibidir, ağırbaşlıdır. Biraz tutucu, biraz ciddidir. Kurşuni bir duruşu vardır.

Gri, diğer renklerin en iyi dostudur. Soğuk gibi görünür ama sakinleştirici bir yanı vardır. Orta bulucudur, kontrolü sever. Her tarza, her renge uyum sağlar; bukalemun gibidir. Bir gün mutlu, bir gün hüzünlüysen, bunun adı gridir. Oynak bir tarafı da vardır. Kimi insanın en sevdiği renk olur, kimisinin hiç sevmediği. Ama griyi sevmiyorum diyen biri, bir bakarsın evinin duvarlarını griye boyatır. Öyle şaşırtır insanı.

Gri bir kedi olur, bir koala, bir ayı, bir kurt, bir yunus, bir buzağı olur. Kendini böyle sevdirir. Bazen bir ağaç olur, bazen bir çiçek, bazen bağrında börtü böcek olur. Bir bakarsın gri bir elmas, bir safir, bir akik olur; güzelliğine güzellik, değerine değer katar. Gökkuşağında bulunmaz ama arkasında grinin her tonunu bulursun. İçine hangi renk girse, bozulur mu, sevinir mi bilinmez. Kimi rengin elinden tutar, kimi rengin bacağından, kimi renge de bir tekme vurur, görünmez kılar. Ama sonunda hepsi griye karışır.

Herkes bir renge âşıkken, griyi fark etmemiştir. Birine âşık olursun, bütün renkler kaybolur. Gri bir çerçevede sadece sevdiğin kalır. Gri içine çeker, kıskançtır. Bulutun grisi yağmur yüklüdür, berekettir. Şekilden şekle girer, gözyaşı gibi toprağa can olur. Düşen damlanın rengi de gri tonlarındadır.

Duman rengi vardır bir de. Yangın dumanı değilse hoştur. Evin bacasından tüten dumansa, yaşamı anlatır. Yediğin aşın, ekmeğin dumanıysa, biraz duygusallık katar. Ateşin alevini görürsün ama dumanı göz yaşartır. Bunlar grinin marifetidir.

Fırtına griye bürünürken, kasırga altta kalmaz. Grinin farklı tonuna girer. Karadeniz’in dağlarında güzellik yaratan sis de çılgın denizi de gri tonlarındadır.

Griyi bilirdim, az severdim. Ta ki GRİ KALEMLER’le tanışana kadar. Beni de diğerleri gibi içine aldığında, bütün renklerim oturmuş beni seyrediyordu. Bir öykü, bir şiir oluyordu GRİ KALEMLER. Okumak, yazmak böyle bir şey: gördüğün ama tanışma fırsatın olmayan bir kelime sana her şeyi sunuyor. Karşılık beklemeden, hep kendinden veren bir gri renk.

Benim için uzayın karanlığında parlayan “Ülker” yıldızını tanımak gibiydi. Öyle keyifli. Hayat bu; ne getireceğini bilmeden bir yolculuk. Daha hangi renklerle tanışacağız, kim bilir? Her insanın yaşamında bir gri alan vardır. Önemli olan, o gri alanlarımızı mutlu kılmak.