BİR ÇOCUK VARDI – ÖMRÜNÜ YİTİRMİŞ HARFLER

omrnuytrmshrflr

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

BİR ÇOCUK VARDI

Bir çocuk vardı, bilmezdi dünyanın kederini,

Gözlerinde mavi bir umut, tertemiz sevinci.

Koşardı çayırlarda kuşların neşesiyle,

Gölgesi düşerdi suya, yıldızların esriğiyle.

Bir çocuk vardı, hayalleri uçurdu bulutlara,

Renk renk resimler çizerdi düşlerinin duvarlarına.

Bir gemi yapardı dalından, yelkeni beyaz bir yelden,

Denizlere açılırdı, hiç korkmazdı devlerden.

Bir çocuk vardı, annesinin ninnisiyle uyurdu,

Rüyalarında cüceler, periler, altın şehirler kurdu.

Ay ışığı süzülürdü yanağına usulca,

Masallar gizlenirdi kirpiklerinde, incecik bir hızla.

Bir çocuk vardı, sorardı yağmura, rüzgâra, aya,

“Niçin solar yapraklar, niye gider sonbahara?”

Toprağa ekerdi bir çekirdek, sulardı her sabah,

Filizlensin diye yeşil bir umut, yesin doyasıya toprak.

Bir çocuk vardı, büyüdü yavaş yavaş ansızın,

Hayaller saklandı kitapların arasında, tozlu raflarda kalmış.

O mavi gözlerde birikti yaşanmamış günlerin hüznü,

Ve zaman, o acımasız nehir, sürükledi bilinmeze doğru.

Bir çocuk vardı, şimdi bir hatıra, sararmış bir fotoğraf,

Gülümser çerçevede, ama içi buruk, uzak bir sesle anlatsa.

Belki bir yerlerde, yüreğinin kuytusunda hâlâ yaşıyor,

O ilk masumiyeti, o sonsuz baharı, o tertemiz türküyü.

Bir çocuk vardı, işte benim içimde şimdi,

Duyarım onun nefesini, hissederim yanı başımda.

Ve her düşüşümde, her yoruluşumda usulca fısıldar:

“Unutma, ben buradayım, yeniden başlayabilirsin her şeye.”

..:::ÖmrünüYitirmişHarfler::..