Geldim işte – Aygül Quliyeva

aygulquliyeva

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Geldim işte… Ama anladım ki aslında hiç gitmemişim. Giden sadece bedenimmiş; ruhum, kalbim, hatıralarım hep sende kalmış. Ne kadar uzaklara yürüdüğümü sandıysam, her adımım seni özleyen bir gölgeymiş meğer. Dediğin gibi, kokum odandan silinmeden döndüm.

Yanıma aldığım tek şey o küçük cam şişeydi: Sombre De Bleu. Hatırlar mısın, gözlerin pırıl pırıl parlarken, “Atatürk’ün parfümü bu,” demiştin ya… Onu avuçlarıma aldığımda, seni tutmuşum gibi hissettim. Özledikçe sıktım odama; her damlası nefesin gibi doldu içime. Ama yetmedi hiçbir zaman. Çünkü o koku, teninin sıcaklığını, sesinin umudunu, gülüşünün canlılığını taşımıyordu.

Zaman geçtikçe daha iyi anladım: senden uzaklaşarak iyileşmek mümkün değil. Unutmak yok, sadece alışmak varmış; ama ben buna bile yabancıyım. Sen bana, “Allah’a emanet ol,” demiştin ya hani… İşte o gün, ruhumun bir kısmını sana bırakmışım. Şimdi geri geldim; belki emanetimi almak için, belki de Yaradan’ın bana verdiği emaneti sana getirmek için. Çünkü sen hâlâ içimde yaşıyorsun, tıpkı hiç sönmeyen bir alev gibi.

Odaya adımımı attığım an, kalbim paramparça oldu. Perdeler hâlâ o tanıdık rüzgârla dans ediyor, duvarlar hâlâ kahkahalarını saklıyor sanki. Raflardaki kitaplara dokundum; sayfalarında parmak izlerinin sıcaklığı vardı. Masanda yarım kalmış bir not, eskimiş bir kahve fincanı… Her şey, gidişinin sessiz bir çığlığı gibi. Sen yoksun, ama odan hâlâ senin nefesinle dolup taşıyor. Ve ben, o nefesin her zerresinde seni içime çekiyorum.

Biliyor musun, insan en çok dokunamadığı elleri arıyor. Uzanmak istediğim her gece, parmaklarım boşluğa düşüyor. Konuşmak istediğim her an, kelimeler boğazımda düğümleniyor. İçimde, sensizliğin ağır sessizliği büyüyor. Aynaya baktığımda, yüzüm var, gözlerim var; ama içimde seninle bakan o benlik yok. En büyük eksiğim, sendin.

Belki bu gelişim bir dönüş değil, bir itiraftır sadece… “Ben aslında hiç gitmedim,” deme cesaretidir. Çünkü seni kalbimden söküp atamadım; seninle nefes aldım, seninle yaşadım. Senden uzak kalmak, ruhumun bir parçasını koparmak gibiydi. Dayanamadım… İşte bu yüzden geri döndüm.

Belki beni görmek istemezsin; belki bu kapıyı çalmam, yaralarına dokunur. Ama bil ki buradayım. İçimde sana ait ne varsa; yılların acısı, suskunluğu, özlemi… Hepsi burada. Gözlerimde seninle filizlenen hatıralar, avuçlarımda titreyen bir kavuşma duası var.

Geldim işte… Parfümünü, senden kalan son nefes kokusunu, içimdeki kayıp ruhu da getirdim. Çünkü gidişler, bazen dönüşe mecburdur; çünkü bazı aşklar asla yarım kalamaz. Belki senin için sadece solmuş bir anı, unutulmuş bir hikâyesin… Ama bil ki, ben seni hâlâ seviyorum. İlk günkü gibi değil; kaybetmenin öğrettiği bir hüzünle, bekleyişin büyüttüğü bir tutkuyla, yokluğunun açtığı yaralarla seviyorum.

Geldim… Çünkü senden başka hiçbir yerde bütün olamadım. Sen olmayınca bütün yollar, bütün şehirler, bütün hayatlar yarım kaldı. Geldim… Çünkü ben hâlâ seninim.

Aygül Quliyeva