Hoş geldin sevdiğim… – Oğuzhan Öcal

Hoş geldin, sevdiğim…

Belki kapıdan girip “geldim” demeni beklemedim, ama ruhunun bir gün geri döneceğini hep içimde bir çekirdek gibi taşıdım. Uzaklaştığın gün, zaman dondu sanki; her ses, her renk senin boşluğunu haykırdı bana. Geceler, yastığımda bıraktığın o sessiz izle doldu, nefesim hep yarım kaldı, sanki ciğerlerim senin kokunu ararken yoruldu. Ama şimdi buradasın… Ve yüreğimin en kuytu, en karanlık köşesine süzülen bir ışık gibi ısıttın her şeyi.

Odanın sessizliğinde parfümünün izi hâlâ duruyor, bir anı gibi taze, bir yara gibi hassas. O küçük cam şişe, sanki içinde senin özlemini, bekleyişimi, hüznümü de saklıyor. Ama ben kendi parfümümü bulamamıştım. Biliyor musun, bazen rüzgârda adını duyduğumu sandım; bir çiçek açarken, bir kuş öterken seni andım. Unutmak istedim, belki de kabullenmek… Ama sen, yokluğunla bile hep yanı başımdaydın. Çünkü bazı sevgiler, zamanın sınırlarını aşar; öyle derin iz bırakır ki, yokluk bile varlığa dönüşür.

Bu odada her eşya seninle nefes alıyor hâlâ. Koltuğun üzerine attığın şal, sanki dün gibi duruyor. Kitaplarının arasında bıraktığın notlar, kurşun kalemle çizdiğin cümleler, hâlâ sıcak… Ve ben, hep yarım bir insan gibi yaşadım; bir yanım hep seninle tamamlandı, sen gidince sustu. Ama şimdi dönüşün, yarım kalmış bir şiirin mısrası gibi tamamladı ruhumu.

Geçmişin bıraktığı sızılar var, biliyorum. Dokununca kanayacak gibi duran anılar… Ama kalbim sana asla kırılmadı. O, hep senin için en derininde, sessizce atan bir yer sakladı; belki kırgın, belki yorgun, ama hep seninle atmak için bekleyen. Şimdi o yer, çiçeklenmiş gibi…

Gel, yorgunluğunu bırak omzuma. Bırak, saçlarının kokusunu duyayım yeniden. Söylenecek çok söz var, ama belki de en güzeli, ikimizin de bildiği o sessizlikte buluşmak… Geldin ya, “biz” yeniden doğdu; eksik parçam tamamlandı, yüreğimdeki son bahar yeşerlendi…