DEVİNİM-ÖZLEM KOCABAŞ KARAKURT

Medyagri

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Genç adam bu sabah heyecanlıydı. Dün, iş başvurusunun kabul edildiği haberini almıştı. Bugün saat dokuzda iş görüşmesi vardı. Bambaşka bir başlangıç olsun istiyordu. Haberi aldıktan sonra, çarşıya çıkıp satın aldığı yeni pantolonu denemeye karar verdi. Gömleği de eski sayılmazdı. Kıyafetlerini giyerken bir yandan da cümlelerini kafasında sıralıyordu. Bir an, aklı tökezledi. Filmi başa sardı. Aynı yerde takıldı. Sil baştan yapmayı denedi, ilerleyemedi. Sözcükleri yetersiz kaldı. Hele ki afili sözcükler, onun için bir yabancıydı. Çaresiz hissedince,  ellerini ceplerine gayriihtiyari götürüverdi. Daha fenasıyla karşılaştı. Pantolon ceplerinden biri yırtık, diğeri ise yanlış dikilmişti. Parmaklarının ucu sağ cebine anca sığabiliyordu. “Çok sözüm olsa ne yazar, delik cebe ne koysan kaçar.” diye söylendi, sol cebini yoklarken. Pantolonu satın alırken, kusurları fark etmemesi ise kötü hissettirdi. Yüzünü istemsizce avuçlarının içine oturtuverdi. Sanki aklını dinlendirmek istiyordu.

O an, gömleğinde bir leke fark etti. Ne olup bittiğini anlamadan leke büyüyüverdi. Anladığında kafasını yukarı kaldırıp, eliyle burnunu tuttu. Beyaz gömleği ise çoktan kan lekesi oluvermişti. Kanamayı durdurduğunda gömleği kirli, sözcükleri hala noksandı. Heyecanı sönmüş yerini endişe almıştı. Bu hâlde iş görüşmesine nasıl gidecekti! Kalkıp cam kenarına yürüdü. Perdenin kenarından dışarı baktı. Geceden beri lapa lapa yağan kar, diz boyunu çoktan aşmıştı.

O an, kaygılarını yönetmesini bilmeyen aklına kızıverdi: “Bembeyaz gömleğimi ne fena kana buladın! Pantolon desen bir cebi delik, diğeri hatalı… Zaten kaç sözcük kaldı ki kendime ait olan? Üstüne üstlük bu tipi kaç gün önceden belliydi. Böyle günde iş görüşmesine mi çağrılırmış. Hayat işte!” diye söylenerek masa üzerindeki sürahiden bir bardağa su doldurdu. Yudum yudum içti. O günü kar manzarası izleyerek tüketti.

Günler geçti, kar eridi, mevsim bahar oldu. Bir gün tanıdığı birine çarşıda rastladı. Selamlaştılar. Adam: “Hayrola?” dedi. Genç: “Yarın bir iş görüşmem var yeni bir gömlek alacağım. Belki de bu kez şans ve sihirli kelimeler benimle olur.”