BİR FOTOĞRAFIN ARDINDAN- ZEHRA YAVAŞ

24 Ekim 2025 12:13

Medyagri

Sırayla bir beyaz, bir siyah… Sanki bu dağılımın bir ritmi vardı. Sakalı, saçı ve dahi bıyığı. Aynı yaştaydık. Profil fotoğrafında başını hafifçe arkaya atmış, bir pencereden bana bakıyordu. Ne yanıltıcı bir fotoğraftı bu. Bu hissi uyandıracağını bilerek mi çekmişti? Kamerada baktığı kendisi miydi, yoksa başkası mı? Kendini seyredişi, evrildiği hâlden memnun oluşu… Derdi kendiyle olan bir adam mıydı? Yoksa herkese göz kırpan bir Don Juan mı? İkinci olmadığını bir şekilde ifade etmişti. “Ben o değilim senin için,” demişti belki de. Belki de beni reddetmişti. Ulaşılmaz birini mi oynuyordu?

Fotoğrafa baktığımda bir o, bir ben varmışız gibi hissediyordum. Oysa bu hissi o yaratmamıştı. Bu yanılsamayı ben üretmiştim. Bugün, bu aptallığıma gülümsedim. Fotoğrafla aramda kurduğum o tekillik duygusuna… Tek gören ben değildim ki. Fotoğrafı çektiğinde onu tanımıyordum bile. Birine bakmış, birini düşünmüş ve “Bak buradayım, yakışıklıyım,” demişti. Belki de sadece öylesine çekilmişti. Ak saçlarını kabulleniş, hâlâ yakışıklı olduğunu kendine teyit ediş… Duruşunda bir eminlik vardı. Ama yok, bu kadar basit olamazdı. Bu, kameranın ardından birilerine ulaşma çabası mıydı?

Diğer hiçbir fotoğrafı beni böyle etkilememişti. Beni hapseden bıyıkları mıydı? Etli dudaklarının üstünde duran… Oldum olası sevmişimdir bıyıkları. Bir erkekte beni etkileyen… Kocaman gözleri vardı, benim gözlerime benzeyen, benim gözlerime denk. Kimdi bu adam?

Hay aksi! Elektrik kesildiğinde onu kaybettim. Bir rast geliş, anlık bir hapsoluş… İsmini, cismini, işini… Hakkında ki detaylara bakamadan, ismine dahi… Telefonumu çantama yerleştirirken çıkardığım kitabı elime aldım. Ayracı koyduğum yeri buldum. Kaldığım yerden kitabımı okumaya devam ettim. Kendi kendime gülümseyerek. Hatıralarımda kalacak zaman dilimi için.

Bu Eseri Paylaş: