ELA GÖZLER-ÖZLEM KOCABAŞ KARAKURT

Medyagri

Paylaş

Paylaş

0 Beğenme

Yorum Yaz

Favorilere Ekle

• 0

  Mutlu

• 0

  Eğlenmiş

• 0

  Şaşırmış

• 0

  Kızgın

• 0

  Üzgün

Fotoğraf: Evren Yılmaz

ELA GÖZLER

Sokak lambalarının göz kırptığı vakitlerde evler görünür olmuştu. Haneler, ışıklarıyla gizini anlatır gibiydi. Ela, mutfakta kendi telaşesindeydi. Ocak başında, tenceredeki çorbayı kaynatırken düzen dışı sesler, kulağına âdeta bağırıyordu. Balkon pencerelerinin rüzgârla kavgasına kayıtsız kalamadı. Balkona çıktığında ise rüzgârın dansını izlemeye daldı. Dalından kopan bir yaprak, Ela’ ya: “Peşimden gel!” dercesine kendi rotasında savruldu. Ela gözler de peşi sıra yaprağı takibe aldı.

Ela, yaprağın görünmez olduğu yerde görünür olana bakıp kaldı. İki pencere, aralarındaki balkondan ötürü ayrılık yaşayandı. Oysaki kilidi açan tek anahtarla, o odalara ulaşılıyordu. İki pencereden karanlığa taşan mavi ışıklar, o kitabın altı çizili cümleleri sayılabilirdi. Saymanın bir sırası da olmalıydı. Öncelikle, mutfaktaki ekrana eşlik eden aydınlatma sayesinde askısındaki televizyonun çevresi hesaplanabilirdi. Çevresine yüklediği his yığınını ölçmekse öyle kolay değildi. Tam karşısındaki kadın, pür dikkat ekrana bakarken önündekilerle de karnını doyuruyordu. Doyabilecek miydi? İnce eleyip sık dokumaya gerek yoktu. Kadının ziyafeti, doyduğu kadardı.

Balkon karanlığından sonraki odada da bir açlık meselesi vardı. Oranın durumu biraz da çetrefilliydi. Oda üzerine atılmış kara örtüde, mavi ışığını saçan ekranın heybetinden, odanın salon olduğu aşikârdı. O karanlıkta açlığını doyurma telaşındaki izleyici içinse sıfatları dizmek güçtü. Dikdörtgenin çevresi, diğer odadaki çevreyi dörde katlardı. Öyle olunca da ekranın yamacına gerek yoktu. Uzaktan yapılan bir alışverişti. Nesnelden alınan, uzaktakinin kadın ya da erkek olma olasılığında çeşitleniyordu. Velhasıl his yığını, o odadakinin muammasından ötürü ölçülemez bir mevzuydu.

Nihayetinde tek anahtarın açtığı kilit, odaları ayrılıklara savurmuştu. Gürültülerin karmaşıklığındaki açlık doyurma çabalılar ise tek görünendi. Ela’nın aklına bir anda kendi açlığı geldi. Telaşla mutfağa döndü. Kaşığı yeniden eline alıp tenceredeki aşı karıştırmaya başladı. Tencerenin dibinin tuttuğunu fark etti. Ocaktan tencereyi alıp içindekileri aceleyle lavaboya döküverdi.

O esnada, karşı balkondaki yaşlı kadının kapkara gözleri de Ela’daydı. Ela gözlerin seyri ise kendi çorbasında, ihmalkârlığının sonucunu yaşıyordu. Yaşlı kadın: “Adı Ela, aklı leyla. Avare akıllı bu kız. Tek kap yemek yapmayı dahi bilmez.” diyerek balkondan içeri girdi.