SON DANS – ÖMRÜNÜ YİTİRMİŞ HARFLER

12 Kasım 2025 21:13

omrnuytrmshrflr

Bir kav çiçeği gibi inceydi aramızdaki her barış. Öyle nazik, öyle kırılgan ki, en ufak bir rüzgârda savrulup gidecekmişçesine titreyen. Ve her küsüşümüz, bir sonbahar yaprağı misali düşerdi aramıza; renkli belki, hüznün rengarenk tonlarında, ama ardında soğuk bir boşluk bırakarak.

“Özür dile,” diye fısıldardı kalbim, “küs barış, özür dile, küs barış…” Bu, bir çocuk oyunu kadar masum ve bir kısır döngü kadar yıpratıcı bir dansın adımlarıydı. Her özür, yaranın üzerine çekilmiş incecik bir tül gibiydi. Görünmez olmuyordu acı, sadece erteleniyordu bir sonraki küslüğe kadar. Her barışma, bir yağmur sonrası güneşi gibi ısıtırdı yürekleri, ama her seferinde toprak biraz daha çorak, biraz daha sevimsiz hale gelirdi.

Nihayet bir gün, “Yeter,” dedim. Sesim, o bildik dansın müziğini susturan son ve keskin bir notaydı. “Yeter artık. Ayrılalım.”

Bu, bir öfke çığlığı değil, bir varış noktasıydı. Yorgun bir gezginin, dönüp dolaşıp hep aynı yere çıkan yoldan çıkıp yeni bir patikaya yönelmesi gibiydi. O küsüp barışmalar denizinde kaybolmuş iki gemiydik biz. Her barışma, fırtınadan kaçıp sığındığımız sakin bir liman sanmaktı kendimizi, oysa her seferinde aynı fırtınalı okyanusa açılıyorduk yeniden.

Belki de en büyük barış, bu sonsuz döngüden ayrılmaktı. En derin özür, birbirimizin yüreğinde açtığımız yaralara son bir merhem olarak vedayı seçmekti. Ayrılığımız, bir küsüş değil, nihayete ermiş bir sükûnetti. Ve o son söz, dökülürken dudaklarımdan, tüm o “özür dile”lerden, “küs barış”lardan daha huzur doluydu: “Buna göre.” Yani, bu son olsun. Bu, bizim gerçeğimiz olsun.

Artık kav çiçekleri savrulmuyor aramızda. Sessizlik, o eski gürültülü barışlardan daha kıymetli. Ve biliyorum ki, bu ayrılık, oynadığımız tüm oyunlardan daha gerçek, daha insanca.

Bu Eseri Paylaş:

Yazan	omrnuytrmshrflr
Okunma Sayısı	32
Kelime Sayısı	255
🕐 Tahmini Okuma Süresi	2 dakika
Kaynak / Alıntı	Bu satırlar, yazarın kaleminin izini taşır.